Hier loop ik dan..

Ken je dat gevoel? Dat je iets zo graag wilt, dat je er alles voor over zou hebben? Zo voelde ik mij ook toen ik deze reis begon. Dit was mijn wens, mijn toekomstbeeld en mijn kindje. Ik voelde mij groot en krachtig. Alles wil ik doen, alles wil ik er voor geven. Ook al moet ik deze reis kruipend afleggen, ik zal het doen!

Onze reis is al even geleden begonnen. Hele kleine stapjes. Wat waren we blij dat we eindelijk weer iets konden doen. Dat we weer kunnen vechten, strijden en vooruit kunnen. Toch was ik bang. Ik onderschat deze reis zeker niet. Veel gesprekken, veel verhalen en filmpjes zorgden ervoor dat we aangegrepen werden door de realiteit. Kon ik dit wel aan, waar is mijn grens en wat als het niet lukt? Toch was het gevoel om te strijden vele malen groter. Daarnaast hebben we ook niet veel keus. Dit is onze reis en er is geen andere optie. We grijpen het met beide handen aan.

Zo begonnen we te lopen. Met een zware rugtas vol met herinneringen, ervaringen, benodigheden en papieren. Het begon met een rustige wandeling. Wekenlang aan de pil, tegenstrijdig maar wel belangrijk. Toen het einde van het pad inzicht kwam, sloegen we een nieuwe weg in. Iets wat angstig keek ik het donkere pad tegemoet. De eerste prikjes met een kant en klare naald werden er in mijn buik geprikt. Wat als ik hierdoor niet meer kan lopen? Als ik zo de weg niet kan voortzetten? Hoe ik mij ook voel ik moet door. Ik wil door. Wat was ik blij dat dat ik nog steeds kon lopen. Het is niet leuk. Het is iets wat akelig. Toch voelde ik mij beter dan verwacht. We zetten onze wandeling voort. Ondertussen probeerden we te genieten van de vogels, de vallende bladeren en de mensen die net als ons op hun eigen manier dit pad bewandelen.

Gister was er een open plek. Ik moest gezien worden door een arts. Hoe zou het daarbinnen zijn? Iets wat gespannen zat ik daar met mijn rugtas. Gek, deze plek inmiddels vertrouwd maar nu toch weer spannend. Er werd gezocht. Een eierstok die ergens bij mijn rug zit liet zich niet zomaar in beeld brengen. Na wroeten en wringen kwam de eierstok toch in beeld. En hoe! Alles zag er goed uit. Wat een opluchting! In totaal elf kleine eiblaasjes. Na de bloedafname kregen we onze kaart weer mee. De reis werd voortgezet. Een startschot klonk er. We mogen beginnen met spuit nummer twee. Twee keer per dag zullen we onze reis stilleggen om te prikken. Mijn buik begint iets wat gevoelig te worden. Toch voel ik mij nog best goed. Op wat opvliegers en hoofdpijn na mag ik niet klagen. Een week lang zullen we lopen en prikken om vervolgens weer gezien te worden. We blijven lopen. Iets wat voorzichtig en angstig maar we lopen!

******************************************

Waar ik gelopen heb

Is van nu af aan een weg!